فصل جدیدی از فعالیت‌ها در محوطه تاریخی ریوی مانه و سملقان در سال 1400

مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خراسان شمالی با اشاره به ایجاد پایگاه ملی میراث‌فرهنگی در محوطه تاریخی ریوی، گفت: «در سال 1400 این محوطه تاریخی فصل جدیدی را در معرفی هویت تاریخی شمال خراسان و توسعه صنعت گردشگری منطقه آغاز خواهد کرد.»

به‌گزارش روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خراسان شمالی، حبیب یزدان‌پناه روز چهارشنبه 11 فروردین‌ماه 1400 اظهار کرد: «محوطه تاریخی ریوی واقع در دشت سملقان، سومین اثر تاریخی ارزشمند استان است که به‌عنوان پایگاه ملی میراث‌فرهنگی به تصویب رسید.»

او عنوان کرد: «با توجه به اهمیت‌ و پتانسیل‌های گردشگری و اشتغال‌زایی این محوطه تاریخی، اجرای طرح ایجاد سایت موزه گردشگری محوطه تاریخی ریوی پیگیری و تلاش داریم تا همگام با فعالیت‌های پژوهشی، بستر و زمینه لازم جهت جذب گردشگر و اشتغال‌زایی پایدار در محوطه تاریخی ریوی فراهم شود.»

مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خراسان شمالی گفت: «طی سال گذشته، با تلاش‌های این اداره‌کل، روند ایجاد پایگاه ملی میراث‌فرهنگی در محوطه تاریخی ریوی در اداره‌کل امور پایگاه‌های وزارتخانه متبوع آغاز و با حمایت‌های معاونت میراث‌فرهنگی کشور محوطه تاریخی ریوی به‌عنوان پایگاه ملی میراث‌فرهنگی مصوب و ابلاغ شد.»

او افزود: «این محوطه در سال 1346 با شماره 720 در فهرست آثار ملی به ثبت رسید و فعالیت‌های باستان‌شناسی و مرمتی از سال 1391 آغاز شد که با توجه به ویژگی‌های مهم باستان‌شناسی آن، از سال 1394 موسسه باستان‌شناسی آلمان نیز با حمایت پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور به این پژوهشها پیوست که تاکنون نیز ادامه دارد.»

یزدان‌پناه خاطرنشان کرد: «مهم‌ترین دستاوردهای مطالعات در محوطه ریوی، کشف گورستانی مربوط به 3500 سال قبل، کشف بقایای ساختمان‌ها و قلاع خشتی مربوط به استقرار شهری از دوره هخامنشی، اشکانی و ساسانی است که علاوه بر ایجاد تحولی در پژوهش‌های باستان‌شناسی شرق کشور، پتانسیل مهمی در جذب و توسعه صنعت گردشگری منطقه فراهم می‌کند.»

محوطه تاریخی ریوی در 3 کیلومتری غرب شهر آشخانه و یک کیلومتری غرب روستای نجف از توابع شهرستان مانه و سملقان قرار دارد. بر اساس پژوهش‌های باستان‌شناسی این محوطه یک استقرارگاه کهن در دشت سملقان بوده که از حدود 3500 سال قبل تاکنون مورد توجه جوامع بشری بوده است. مهم‌ترین دوران استقراری این محوطه مربوط به دورانهای هخامنشی، اشکانی و ساسانی بوده که سکونتگاهی با ویژگی‌های شهری بوده است.